Smoczy Jeźdźcy

- No nic - uśmiechnął się i pocałował ją, a potem dokończył kanapkę i wziął herbatę.

Wypił kilka łyków.
Gorąca. Ała.
Parsknął cichym śmiechem, niemal krztusząc się herbatą.
- Przepraszam - mruknął do Saph. - Ten wewnętrzny ja to zajebisty optymista.

- Ty nie masz mnie za co przepraszać... - wymruczał i zmrużył oczy. Przez chwilę miał mgłę przed oczami. - Jesteś... jesteś... cholera, nie mogę znaleźć słowa... po prostu idealna.

- Hm...? - To ostatnie, co powiedział. A raczej wymamrotał ledwo zrozumiale.
Kubek z hukiem roztrzaskał się o podłogę, a on upuścił bezwładnie głowę na jej ramię.

- Cholera, obudził się... Obudził się! Sam, biegnij po wodę!
Dopiero po kilku minutach rozpoznał głos Jerhyna, a jeszcze później jego twarz zastąpiła ciemność.
- Nie siadaj! - warknął cicho książę. - Dziękuję, Samuelu, pij Tadashi...
Mimo jego zastrzeżeń usiadł i szybko tego pożałował. Znów mu po ciemniało przed oczami...
- Co się stało? - wyjąkał i opadł na poduszki. - Gdzie... gdzie Saphira?
Jerhyn milczał i podał mu szklankę.
- Pij.
Odłożył szklankę na szafkę i usiadł, zaciskając pięści.
- Gdzie ona jest, Jerhyn?!
- Dosypała ci czegoś do herbaty... Przykro mi, Tadashi... Przez jeden dzień nie mogliśmy cię obudzić.

Zacisnął zęby.
- Po prostu mnie zostaw - powiedział cicho. - Słyszysz?
- Tadashi...
- Wyjdź! - wrzasnął i wypchnął go za drzwi.
Przekręcił klucz w zamku i osunął sie po drzwiach na podłogę.

Okej... już chyba nic mnie nie zdziwi.
Odsunął się od drzwi, podciągnął się na łóżku i stanął naprzeciw dziewczyny o złotych włosach związanych w długi warkocz, sięgający za pas. Promienie słońca sprawiały, że wydawały się srebrne. A jej oczy... jak płomienie, zdawały się zmieniać barwę ze złota na pomarańcz, z pomarańczu na czerwień.
- Nie tak sobie ciebie wyobrażałam - powiedziała cicho.